گفتار درمانی برای لکنت در بزرگسالان

توانایی استفاده از گفتار برای برقراری ارتباط ضروری است. لکنت یک اختلال گفتاری است که بر برقراری ارتباط مؤثر تأثیر می گذارد. علت لکنت ناشناخته است اگر چه نقش ژنتیک در پیدایش آن قابل مشاهده است. شروع آن بین سنین 2 تا 5 سالگی است و در اکثر کودکان به طور طبیعی بهبود پیدا می کند. لکنت برای برخی از بزرگسالان به یک مشکل لاینحل تبدیل می شود. گفتار درمانی برای لکنت در بزرگسالان موثر است.

پیامد های منفی لکنت در بزرگسالان

لکنت اغلب با پیامدهای منفی در طول عمر همراه است. کودکان دارای لکنت ممکن است مورد آزار و اذیت قرار بگیرند، این مشکلات در نوجوانان چند برابر می شود و بر روابط اجتماعی، عملکرد تحصیلی و… تاثیر منفی می گذارد

کودکان، نوجوانان و بزرگسالانی که لکنت می کنند به دلیل واکنش های منفی شنونده، دچار نگرش منفی نسبت به صحبت کردن می شوند و اجتناب و اضطراب را در موقعیت های گفتاری تجربه می کنند. این تجربیات می تواند باعث آسیب اجتماعی بشود و موفقیت شغلی، تحصیلی و کیفیت زندگی را کاهش دهد؛ پس در نتیجه بزرگسالانی که لکنت دارند ممکن است در معرض افزایش خطر ابتلا به مشکلات روانی، عاطفی و رفتاری باشند.

اضطراب به عنوان یکی از رایج ترین همراهان روانشناختی لکنت شناخته شده است و شواهد زیادی وجود دارد که وجود اضطراب اجتماعی یا فوبیای اجتماعی را در افرادی که لکنت دارند نشان می دهد. این اضطراب با ترس قابل توجه، پایدار و بیش از حد مشخص می شود که اغلب منجر به پریشانی شدید می شود. در بیشتر موارد فوبیای اجتماعی در دوران کودکی یا نوجوانی ایجاد می شود و سیر رشدی آن با افزایش سن در اثر رویدادهای آسیب زا یا منفی رخ می دهد.

اگر بخش بزرگی از بزرگسالانی که لکنت دارند، اضطراب اجتماعی قابل توجهی را تجربه کنند، نیاز به مشارکت روانپزشکان و روانشناسان بالینی در ارزیابی و درمان است.

درمان شناختی رفتاری (CBT) برای درمان اضطراب در لکنت بزرگسالان

طبق پژوهش ها مشخص شده است که استفاده از درمان شناختی رفتاری (CBT) برای درمان اضطراب در بزرگسالانی که لکنت دارند باعث بهبود قابل توجه و کاهش اضطراب می شود.

محققان بر این عقیده هستند که مشارکت خدمات روانپزشکی در درمان بزرگسالانی که لکنت دارند به فوریت مورد نیاز است و این خدمات می توانند به طور قابل توجهی نتایج بلند مدت را برای این افراد افزایش دهند. تا آنجایی که ما می دانیم هیچ گونه مطالعه ای وجود اختلالات اضطرابی را در نمونه بزرگی از بزرگسالانی که لکنت دارند ارزیابی نکرده است.

در مطالعه حاضر به دنبال بررسی رابطه بین اضطراب و لکنت در نمونه بزرگی از برگسالان مبتلا به لکنت با اهداف زیر هستیم:

1. تعیین میزان فوبیای اجتماعی و سایر اختلالات اضطرابی در میان بزرگسالانی که به دنبال گفتار درمانی برای لکنت هستند. با استفاده از مصاحبه تشخیصی بین المللی مرکب (CIDI-Auto-2.1)
2. میزان اختلالات اضطرابی در این نمونه را با کنترل‌های همسان با سن و جنسیت از نظرسنجی ملی سلامت روان و رفاه استرالیا مقایسه می کنیم.
3. ارزیابی اضطراب از طریق تعدادی از معیارهای خودگزارشی از جمله پرسشنامه STAI-T و مقیاس اضطراب چند بُعدی EMAS-T
4. میزان ترس از ارزیابی منفی در بین کسانی که لکنت دارند ارزیابی می شود.

روش تحقیق برای گفتار درمانی برای لکنت در بزرگسالان

شرکت کنندگان: بزرگسالانی که به دنبال گفتار درمانی برای لکنت در بزرگسالان هستند.

معیارهای واجد شرایط بودن: 1- سن 18 سال و بالاتر 2- شروع لکنت قبل از 12 سالگی 3- متقاضی گفتار درمانی برای لکنت 4- عدم گفتار درمانی قبلی در 6 ماه قبل از شروع مطالعه 5- وجود لکنت باید در حین ارزیابی تایید شده باشد.

کنترل‌ های همسان با سن و جنس: کنترل ها از ANSMHWB 1997 انتخاب شدند، مصاحبه کنندگان یک مصاحبه روان پزشکی رایانه ای (CIDI-Auto-2.1) انجام دادند.

معیارهای تحقیق در رابطه با لکنت بزرگسالان

بزرگسالانی که به دنبال درمان برای لکنت بودند اقدامات زیر را در ارزیابی اولیه خود برای درمان انجام دادند:

1. CIDI-Auto-2.1 (مصاحبه کامپیوتری)
2. STAI-T: یک تست 20 موردی که آیتم ها در مقیاسی از 1 (تقریبا هرگز) تا 4 (تقریبا همیشه) درجه بندی می شوند.
3. EMAS-T: شامل دو بخش مقیاس ارزیابی اجتماعی EMAS-T-SE و مقیاس موقعیت های جدید EMAS-T-AM برای شرکت کنندگان اجرا شد. هر دو مقیاس شامل 5 عبارت در مقیاس 5 درجه ای از 1 (اصلا) تا 5 (خیلی زیاد) درجه بندی می شوند.
4. مقیاس FNE: ترس از ارزیابی منفی
5. ASR: عملکرد انطباقی را در بزرگسالان 18 تا 59 ساله ارزیابی می کند و شامل 123 مورد در مورد مشکلات رفتاری، عاطفی و اجتماعی است. ASR به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد و دارای پایه های تحقیقاتی قوی و ویژگی های روان سنجی است.

تحلیل داده ها در رابطه با لکنت بزرگسالان

برای تحلیل داده ها میزان اختلالات اضطرابی در گروه لکنت با میزان گزارش شده در ANSMHWB مقایسه شد.

نتیجه گفتار درمانی برای لکنت در بزرگسالان

شیوع 12 ماهه هر اختلال اضطرابی DSM-IV یا ICD-10 برای بزرگسالانی که به دنبال گفتار درمانی برای لکنت بودند، به طور قابل توجهی بالاتر از میزان آن برای گروه کنترل همسان بود که نشان دهنده افزایش شش تا هفت برابری شانس ابتلا بود. شیوع 12 ماهه فوبیای اجتماعی DSM-IV و ICD-10 نیز برای گروه لکنت در مقایسه با گروه کنترل همسان به طور قابل توجهی بالاتر بود، که نشان دهنده افزایش شانس 16 تا 34 برابری ابتلا است. همچنین شیوع یک ماهه هر گونه اختلال اضطرابی و فوبیای اجتماعی در گروه لکنت به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود.

علاوه بر این، شیوع 12 ماهه اختلال اضطراب فراگیر DSM-IV (GAD) برای بزرگسالانی که به دنبال گفتار درمانی برای لکنت بودند، به طور قابل توجهی بیشتر از گروه کنترل مشابه بود، که نشان دهنده افزایش شانس چهار برابری ابتلا بود. علاوه بر این، شیوع 12 ماهه اختلال هراس ICD-10 (PD) برای گروه لکنت در مقایسه با گروه کنترل همسان بیشتر بود که نشان دهنده تفاوت معنی ‌دار و افزایش شش برابری شانس ابتلا بود.

با این حال، گروه های لکنت و کنترل از نظر شیوع یک ماهه DSM-IV GAD و ICD-10 PD تفاوت معنی داری نداشتند. علاوه بر این، شیوع 12 ماهه ICD-10 GAD و DSM-IV PD بین گروه ها تفاوت معنی داری نداشت. میزان شیوع 12 و 1 ماهه سایر اختلالات اضطرابی DSM-IV و ICD-10، از جمله اختلال وسواس فکری عملی (OCD)، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و آگورافوبیا (AG) به طور قابل توجهی بالاتر از گروه لکنت در مقایسه با میزان شیوع برای گروه کنترل همسان بود.

معیارهای خودگزارشی اضطراب و ترس از ارزیابی منفی

طبق نتایج به دست آمده میانگین امتیاز برای گروه لکنت در مقیاس ASR به طور قابل توجهی بالاتر از میانگین امتیاز برای یک نمونه هنجار بوده است، دوماً میانگین امتیاز STAI-T برای بزرگسالانی که لکنت دارند به طور قابل توجهی کمتر از میانگین امتیاز برای یک نمونه فوبیای اجتماعی بود، اما به طور قابل توجهی بالاتر از یک نمونه کنترل جامعه و یک نمونه لکنت قبلی بود.

سوماً، میانگین امتیاز برای گروه لکنت در مقیاس ارزیابی اجتماعی EMAS-T به طور قابل توجهی کمتر از میانگین امتیازات یک نمونه فوبیای اجتماعی و یک نمونه لکنت قبلی بود، اما تفاوت معنا داری با نمونه کنترل جامعه نداشت. چهارماً، میانگین امتیاز برای گروه لکنت در مقیاس موقعیت‌ های جدید EMAS-T به طور قابل ‌توجهی کمتر از میانگین امتیاز برای یک نمونه مضطرب بالینی بود، اما به طور قابل‌ توجهی بالاتر از یک نمونه کنترل جامعه بود. در نهایت، میانگین امتیاز FNE برای گروه لکنت به طور قابل توجهی کمتر از میانگین امتیاز برای یک نمونه فوبیای اجتماعی، معادل یک نمونه لکنت قبلی، و به طور قابل توجهی بالاتر از یک نمونه کنترل جامعه بود.

بحث و بررسی گفتار درمانی برای لکنت در بزرگسالان

شیوع 12 ماهه هر اختلال اضطرابی DSM-IV یا ICD-10 برای بزرگسالانی که به دنبال گفتار درمانی برای لکنت بودند، به طور قابل توجهی بیشتر از گروه کنترل مشابه بود. به طور خاص، بزرگسالان در گروه لکنت، در مقایسه با گروه کنترل همسان، به ترتیب شش تا هفت برابر احتمال برآورده شدن معیارهای تشخیص 12 ماهه هر اختلال اضطرابی ICD-10 یا DSM-IV را داشتند.

جالب توجه است، بزرگسالانی که به دنبال درمان برای لکنت بودند، به ترتیب شانس 34 و 16 برابری برای برآوردن معیارهای تشخیص 12 ماهه فوبیای اجتماعی DSM-IV و ICD-10 داشتند. به طور دقیق تر، میزان شیوع 12 ماهه فوبیای اجتماعی DSM-IV و ICD-10 در گروه لکنت به ترتیب 21.7 و 26.1 درصد بود که به طور قابل توجهی بالاتر از نرخ 1.2-2.5 درصد برای گروه کنترل همسان بود و همچنین نرخ شیوع بسیار بالاتر از 12 ماه گزارش شده در بررسی های اپیدمیولوژیک ملی که معمولاً بین 2 تا 7 درصد است.

علاوه بر این، تقریباً یک پنجم (18.5-19.6٪) از گروه لکنت ، معیارهای DSM-IV و ICD-10 فوبیای اجتماعی را در ماه قبل در مقایسه با تنها 1.0-1.5٪ از گروه های کنترل همسان داشتند، که نشان دهنده پتانسیل برای بسیاری از بزرگسالان است.

برخلاف ICD-10، DSM-IV تشخیص فوبیای اجتماعی را در مواردی که اضطراب فقط به ترس از لکنت مربوط می شود اجازه نمی دهد. با این وجود، مطالعه حاضر نرخ بالایی از فوبیای اجتماعی را در میان بزرگسالانی که با استفاده از هر یک از معیارهای تشخیصی، لکنت دارند، نشان داد.

یافته های ما از ادعاهای قبلی حمایت می کند مبنی بر اینکه بخش قابل توجهی از بزرگسالانی که لکنت دارند ممکن است سطوح مرتبط بالینی اضطراب اجتماعی را تجربه کنند که با خواسته های واقعی برخوردهای اجتماعی آنها مطابقت ندارد.

فوبیا در بزرگسالان دارای لکنت

ممنوعیت تشخیص فوبیای اجتماعی احتمالا باعث می شود پزشکان با این تصور غلط که فوبیای اجتماعی یک همراه اجتناب ناپذیر و مورد انتظار لکنت است، اضطراب اجتماعی مرتبط بالینی را هنگامی که در بیمارانی که لکنت دارند رخ می دهد نادیده بگیرند.

از نظر سایر اختلالات اضطرابی، بزرگسالانی که در نمونه حاضر لکنت دارند نیز به میزان قابل توجهی بالاتر از DSM-IV GAD 12 ماهه را گزارش کردند. این نشان می دهد که اضطراب برای برخی از بزرگسالانی که لکنت دارند ممکن است فراتر از اضطراب مربوط به گفتار به یک تجربه عمومی تر از اضطراب یا نگرانی گسترش یابد.

از نظر سایر معیارهای خودگزارشی، این فرضیه که بزرگسالانی که لکنت دارند در مقایسه با داده ‌های هنجار، سطوح بالایی از اضطراب و ترس از ارزیابی منفی خود را نشان می ‌دهند نیز تا حد زیادی مورد حمایت قرار گرفته است.

بزرگسالان دارای لکنت و ترس واضطراب بیشتر

در کل، این نتایج نشان می‌ دهند که بزرگسالانی که لکنت دارند ممکن است در مقایسه با گروه شاهد با سطوح بالاتری از اضطراب و ترس از ارزیابی منفی مشخص شوند. با این حال، این سطوح ممکن است به اندازه گروه های معمولی فوبیای اجتماعی در کلینیک بالا نباشد.

افراد مبتلا به فوبیای اجتماعی اغلب در موقعیت‌ های اجتماعی دارای نقص‌ های رفتاری هستند، از جمله مهارت ‌های مکالمه ضعیف و تماس چشمی که ممکن است منجر به واکنش‌ های منفی دیگران و تشدید اضطراب در تعاملات اجتماعی شود.

بنابراین، برای افرادی که لکنت دارند، وجود اختلال اضطرابی ممکن است اثر منفی روی مهارت‌ های اجتماعی ضعیف بگذارد، اختلال عملکردی را افزایش دهد، و با اثربخشی درمان تداخل کند.

جمع بندی

ذکر این نکته ضروری است که بزرگسالان در مطالعه حاضر به دنبال درمان برای لکنت بودند. منطقی است که انتظار داشته باشیم که بزرگسالانی که به دنبال درمان هستند ممکن است میزان بالاتری از اختلالات اضطرابی را نسبت به نمونه های جامعه افراد مبتلا به لکنت نشان دهند. این امکان وجود دارد که وجود هم زمان اختلال اضطرابی و لکنت باعث افزایش احتمال مراجعه فرد به درمان برای لکنت شود.

صرف نظر از تفاوت ‌های احتمالی بین نمونه‌ های بالینی و جامعه، کشف چنین میزان بالای اختلالات اضطرابی در میان بزرگسالانی که به دنبال درمان هستند، هشدار دهنده و قابل توجه است و همچنان یک یافته مهم با پیامدهای قابل توجهی برای عملکرد بالینی است.

درمان برای اضطراب اجتماعی در میان بزرگسالانی که لکنت دارند می تواند به طور موثر تشخیص فوبیای اجتماعی را در پیگیری طولانی مدت از بین ببرد و به طور چشمگیری عملکرد کلی و مشارکت در فعالیت های روزمره را بهبود بخشد. مترجم: محمد آجورلو