لکنت زبان ناگهانی در کودک 4 ساله

اولین راه برای رسیدگی به لکنت در کودکان از طریق مداخله غیرمستقیم با والدین یا مراقبان است.

برای لکنت رشدی، به خصوص اگر کودک نزدیک به 2 سال سن داشته باشد، ممکن است ابتدا یک مدل غیرمستقیم را امتحان کنیم که در آن به والدین آموزش می دهیم تا گفتار آهسته را مدل کنند. ما همچنین به والدین آموزش می دهیم که سوالات کمتری بپرسند.

 راهبردهای دیگری که والدین می‌توانند از آن استفاده کنند عبارتند از تمرکز بر آنچه کودک می‌گوید به جای نحوه گفتن آن، حفظ تماس چشمی، و دادن زمان کافی برای بیان خود بدون اینکه او را تحت فشار قرار دهند تا عجله کند یا تلاش کند جملات خود را تمام کند.

یک نکته مهم: این رویکرد هرگز شامل این نمی شود که یک بزرگسال به کودک بگوید متفاوت صحبت کند. مدل‌سازی نرخ آهسته‌تر در گفتار خود اشکالی ندارد، اما اگر به کودک خردسال بگوییم آهسته‌تر صحبت کند، وارد قلمرو تیره‌ای می‌شویم، زیرا ممکن است از نظر شناختی برای آن آماده نباشند. 

ما همچنین نمی‌خواهیم آنها ارتباط را با کاری که «اشتباه» انجام می‌دهند مرتبط کنند و نیاز به تغییر در جوانی داشته باشند.

در عوض، راهبردهای فوق به این منظور است که آنها با صحبت کردن احساس راحتی کنند، حتی اگر لکنت دارند. این می تواند اعتماد به نفس آنها را افزایش دهد و به آنها کمک کند که خودشان از پس آن برآیند، نه اینکه به آنها بگوییم چه کاری متفاوت انجام دهند.

یک مدل درمان مستقیم شامل کار کردن SLP با کودک برای آموزش الگوهای گفتاری خاصی است. چند استراتژی مختلف وجود دارد که SLP ها از آنها استفاده می کنند، اما آنها معمولاً شامل کمک به کودک قبل از صحبت کردن، آرامش تنفس، تنظیم تنفس و پیشرفت تدریجی از کلمات تک هجا به کلمات طولانی تر و در نهایت به جملات است. 

این همچنین می تواند شامل بحث در مورد احساسات کودک در مورد لکنت و هرگونه رفتار فیزیکی که با لکنت او رخ می دهد، باشد.

 از آنجایی که لکنت اغلب در موقعیت‌هایی که کودک احساس اضطراب یا تنش می‌کند بدتر می‌شود، صحبت در مورد این که این موقعیت‌ها چیست و چگونه لکنت باعث ایجاد احساس در آن‌ها می‌شود، می‌تواند به کودکان کمک کند تا بر آنها غلبه کنند یا از آنها دوری کنند. 

هیچ یک از مدل های درمانی موثرتر از دیگری نیست. در عوض، یک SLP بر اساس شدت لکنت کودک و علائمی که از خود نشان می دهد، تعیین می کند که کدامیک از نظر آنها بهترین کارایی را دارد.

در نهایت، هدف گفتار درمانی برای کودکان نوپا که لکنت دارند، تسهیل روانی آن‌ها است، اما همچنین تشویق آن‌ها به صحبت کردن، خواه لکنت داشته باشند یا نه.

لکنت زبان در کودکان نوپا غیر معمول نیست و ممکن است خود به خود برطرف شود. اما اگر با بزرگتر شدن فرزندتان علائم بیش از 6 ماه ادامه داشته باشد و با رفتارهای فیزیکی ثانویه همراه باشد، یا اگر خانواده شما سابقه لکنت داشته باشد، ممکن است بخواهید به یک آسیب شناس گفتار-زبان مراجعه کنید. 

آنها می توانند با شما و/یا فرزندتان برای تشویق الگوهای گفتاری سالم و تسهیل ارتباط بدون استرس همکاری کنند. اگر به طور خاص در مورد کودک خود سؤالی دارید، برای ارجاع به یک متخصص با پزشک اطفال یا ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی کودک خود تماس بگیرید.