این مقدمه به منظور مدیریت لکنت بعد از سال های پیش دبستانی و معرفی یک انجمن تحقیقاتی که متشکل از مطالعاتی که به موضوع لکنت درکودکان و نوجوانان در سن مدرسه است، می باشد. ماهیت لکنت از ابتدای کودکی تا دوران مدرسه به طور خلاصه توضیح داده شده است. بعد از سال های پیش دبستانی، بعید است که لکنت کودکان به طور خود به خودی بهبود پیدا کند و اغلب به خاطر پیامدهای منفی تحصیلی و اجتماعی این اختلال رنج می برند. کودکان و نوجوانان در سن مدرسه اگر بخواهند بر لکنت خود با موفقیت غلبه کنند یا آن را مدیریت کنند، نیاز به درمان با کیفیت بالایی دارند. در این مقاله سه مطالعه که به موضوع لکنت در کودکان یا نوجوانان سن مدرسه می‌پردازند، توضیح داده می‌شوند.
در مدیریت لکنت کودکان و نوجوانان در سنین مدرسه پیشرفت‌هایی به دست آمده است. با این وجود، پرسش‌های مهمی درباره مؤثرترین تکنیک‌ها و استراتژی‌ها برای کمک به دانش‌آموزانی که لکنت دارند و در تلاش برای تبدیل شدن به افرادی با اعتماد به‌نفس‌تر و مؤثرتر، با دستیابی به گفتار روان‌تر و با صدای طبیعی‌تر، بی‌پاسخ باقی می‌ماند.
مدیریت لکنت بعد از سال های پیش دبستانی
لکنت معمولاً در طول سال‌های پیش از دبستان شروع می‌شود و اغلب زمانی که کودکان شروع به تولید جملات 2 و 3 کلمه‌ای می‌کنند، توجه والدین را جلب می کند. به دلیل همپوشانی در زمان بین رشد نحو و شروع لکنت، اغلب تصور می شود که لکنت نشان دهنده مشکلات کودک در رشد زبان است. با این حال، توضیح بسیار بهتر این است که کودک در تولید گفتار مشکل دارد. بر اساس تئوری شروع هجا (SI)، کودکی که لکنت دارد به دلیل اختلال در سیستم کنترل حرکتی گفتار، در حرکت رو به جلو در گفتار مشکل دارد. مطابق با این نظریه، در مطالعه ای بر روی کودکانی که لکنت دارند، محققان استدلال کردند که “در طول ناهماهنگی هایی که به طور مشخص لکنت هستند، سیستم حرکتی گفتار در تولید و یا ارسال دستورات حرکتی به عضلاتی که برای ادامه گفتار روان ضروری هستند، شکست میخورد.”
با این وجود، بسیاری از کودکان خردسال که لکنت دارند، خود به خود و بدون درمان رسمی از این اختلال بهبود می یابند. گزارش ها حاکی از آن است که 80 درصد از کودکان پیش دبستانی که لکنت دارند در نهایت تا 5 سالگی بهبود می یابند، اما 20 درصد باقی مانده پس از سال های پیش دبستانی به لکنت ادامه می دهند. بنابراین، زمانی که کودکان وارد سال‌های مدرسه می‌شوند، احتمالاً لکنت آنها ادامه پیدا می‌کند و به یک مشکل مزمن تبدیل می‌شود، الگویی که ممکن است از نظر ژنتیکی تعیین شود. این یافته‌های تحقیقاتی نشان می‌دهد که اگر کودکان و نوجوانان مدرسه‌ای که لکنت دارند، بخواهند بر لکنت خود غلبه کنند یا با موفقیت آن را مدیریت کنند، به درمان با کیفیت از متخصصان آموزش دیده نیاز است.
آیا در سن مدرسه می توان لکنت را درمان کرد؟
متأسفانه، بسیاری از دانش‌آموزانی که لکنت دارند، برای این اختلال، درمانی دریافت نمی‌کنند و در نتیجه به تنهایی در تلاش برای برقراری ارتباط مؤثر تلاش می‌کنند.
لکنت در کودکان و نوجوانان مدرسه ای باید مستقیماً توسط آسیب شناس گفتار و زبان درمان شود و آسیب شناس گفتار و زبان باید بداند چگونه به کودک یا نوجوان کمک کند تا روان تر صحبت کند. علاوه بر این واقعیت که کودکان و نوجوانان در سنین مدرسه به احتمال زیاد به طور خود به خودی از لکنت بهبود نمی یابند، توجیه دیگر برای ارائه درمان مستقیم بهایی است که این اختلال برای فرد دارد. چارلز ون رایپر – یک محقق و درمانگر تأثیرگذار در حرفه ما و فردی که تمام زندگی خود را لکنت داشت – به شیوایی استدلال کرد که توانایی صحبت کردن آزادانه، بدون ترس از لکنت یکی از حقوق اساسی انسان است.
