آسیب شناسان گفتار و زبان و والدین کودکان خردسال که دچار لکنت هستند مدت هاست هشدار داده اند که درباره لکنت با کودکان صحبت نشود زیرا می این مسئله میتواند باعث افزایش شدت لکنت شود.
این ایده از یک نظریه چند دهه ای نشأت می گیرد که نشان می دهد:
عکس العمل والدین به ناروانی های طبیعی باعث می شود کودکان در مورد گفتار خود نگران شوند و بنابراین دچار لکنت واقعی\” شوند.
اما امروز ، ما می دانیم که این تفکر و نظریه درست نیست.
صحبت با کودکان در این مورد لکنت آنها را بدتر نمی کند. در واقع ، می تواند به آنها در غلبه بر چالش های مرتبط با لکنت کمک کند!
صحبت در مورد لکنت باعث لکنت نمی شود
از نظر تاریخی ، محققان و درمانگران تصور می کردند که کودکان پیش دبستانی بسیار کوچک هستند و نمی دانند که دچار لکنت هستند.
آنها از این مسئله می ترسیدند که بچه ها اگر مشکل صحبت کردن خود را درک کنند ، واکنش منفی به گفتارشان نشان دهند.
آنها تلاش زیادی کردند تا از آگاهی کودکان در مورد چالش های گفتاری خود جلوگیری کنند.
این موارد شامل استفاده از :
روشهای غیر مستقیم در درمان ، مانند اجتناب از صحبت در مورد لکنت در مقابل کودک بود ، و حتی گاهی اوقات ما کلمه \”لکنت\” را به طور کلی متوقف می کردیم!
تحقیقات اخیر نشان می دهد که حتی کودکان بسیار کوچک نیز ممکن است از لکنت آگاه باشند. استراتژی سنتی نادیده گرفتن لکنت دیگر صحیح نیست.
در دهه 1990 ، درمانگران از روشهای درمانی مستقیم تری برای کودکان خردسال که لکنت داشتند استفاده کردند.
مطالعات تحقیقی متعدد نشان می دهد که چنین درمان هایی لکنت را افزایش نمی دهد.
اکثر کودکان به یادگیری درباره صحبت کردن و لکنت پاسخ مثبت می دهند و اکثریت قریب به اتفاق از لکنت به طور کامل بهبود می یابند.
بنابراین ، ما اکنون می دانیم که صحبت با کودکان در مورد لکنت مشکلی ندارد.
حالا که متوجه شدیم صحبت کردن درباره لکنت اشکالی ندارد سوالی که پیش می آید این است که:
چه چیزی باید بگوییم؟
بهترین درک ما از نحوه واکنش کودکان به لکنت اولیه نشان می دهد که درمانگران و والدین باید به لکنت پاسخ دهند ، همانطور که در هنگام یادگیری یک مهارت پیچیده ، هر مشکل دیگری را که کودک ممکن است داشته باشد ، برطرف می کنند.
به عنوان مثال :
وقتی کودکان خردسال رنگ آمیزی می کنند ، اغلب این کار را خارج از خطوط انجام می دهند..
هنگامی که این اتفاق می افتد ، والدین نقاشی کودک را نادیده نمی گیرند و یا وانمود نمی کنند که متوجه شده اند که کودک خارج از خطوط رنگ آمیزی کرده است.
مخصوصا اگر کودک در مورد آن سوال کند یا در مورد آن ابراز نگرانی کند (همانطور که کودکان خردسال اغلب در مورد لکنت اشاره می کنند یا ابراز نگرانی می کنند).
در عوض ، آنها مشکل را می پذیرند و به کودک اطلاع می دهند که رنگ آمیزی خارج از خطوط اشکالی ندارد.
آنها ممکن است بگویند: \”اشکالی ندارد ، بسیاری از کودکان هنگام یادگیری رنگ آمیزی ، خارج از خطوط رنگ می کنند ، اما من از تصویری که کشیده ای بسیار خوشم می آید!\”
این مسئله به بچه ها کمک می کند بفهمند که چیزی برای ترس وجود ندارد.
همچنین به آنها کمک می کند تا اشتباهات را به عنوان بخشی از فرایند یادگیری بپذیرند و از بروز واکنش های منفی جلوگیری می کند.
ما می توانیم با لکنت به همین شیوه پاسخ دهیم. وقتی کودکان درباره گفتار خود ابراز نگرانی می کنند ، می توانیم به آنها اطمینان دهیم که این مشکل تنها بخشی از یادگیری آنها است.
ما می توانیم به آنها اطمینان که ما به آنچه آنها می گویند علاقه مند هستیم ، نه اینکه چگونه آنها آن را می گویند. این به آنها کمک می کند یاد بگیرند که آزادانه صحبت کنند ، خواه لکنت داشته باشند یا نه. صحبت با اعتماد به نفس باعث ایجاد ارتباطات موفق می شود. بنابراین ، صحبت در مورد لکنت می تواند در واقع از تجربیات منفی ارتباطی که گریبان کودکان بزرگتر و بزرگسالان لکنت را می گیرد جلوگیری کند.
رویکردتان را تغییر دهید
در ابتدا تغییر تفکر و عملکرد برای درمانگران که سالها با نظریه قبل خو گرفته بودند دشوار است.
وقتی درمانگران می بینند که کودکان به خوبی به لکنت خود واکنش نشان می دهند ، این می تواند دنیای جدیدی را برای درمان لکنت باز کند.
مشکلی نیست که در مورد لکنت صحبت کنیم – مزایای آن برای کودکان ، والدین و درمانگران واضح است. آن را امتحان کنید. شما می توانید! آن را انجام دهید!