درمان شناختی رفتاری (CBT) در افراد دارای لکنت

شناخت درمانی در افراد دارای لکنت

شناخت درمانی یا درمان رفتاری شناختی به انگلیسی: (CBT) Cognitive Behavioral Therapy، در کار با افرادی که لکنت دارند ، به طور فزاینده ای مورد اشاره قرار می گیرد.

نکته مهم ، در درمان شناختی رفتاری این واقعیت وجود دارد که عوارض جانبی اتفاق می افتد.

در بعضی مواقع افرادی که لکنت دارند با نسبت های ناروایی اجتماعی بسیار واقعی روبرو می شوند و گاهی ترس را توجیه می کنند.

یکی از نقاط قوت واقعی این رویکرد این است که:

روی ایجاد نقاط قوت و مهارت‌های حل مسئله تمرکز دارد تا افراد تفکر انعطاف پذیرتر داشته باشند و از نظر عاطفی در مواردی که ایده آل نیستند مقاومت بیشتری داشته باشند.

درمان رفتاری شناختی یا CBT چیست؟

درمان شناختی رفتاری نوعی روان درمانی است که در ابتدا توسط آرون بک در دهه 1960 برای درک و درمان افسردگی ایجاد شد.

بک پیشنهاد داد که ما به عنوان یک انسان ، دائماً درگیر فرآیند فیلتر کردن و تفسیر اطلاعات هستیم تا جهان و تجربیات خود را درک کنیم.

اگرچه این مفید است زیرا جهان را قابل پیش بینی تر می کند ، وی اظهار داشت که همه ما گاهی اوقات اشتباه می کنیم ، به نتیجه می رسیم یا به طور کلی کارها را اشتباه انجام می دهیم.

در حالی که خطا در طبیعت بشر است ، بک پیشنهاد داد که برخی از افراد در نحوه تفسیر اطلاعات و الگوهای تفکر منفی یا مفید به تعصب سیستماتیک و غیر مفید منجر می شوند که به توضیح آسیب پذیری آنها در برابر مشکلات عاطفی کمک می کند.

بنابراین نظریه شناخت بر نقش شناخت(افکار ، فرضیات و باورهای اصلی) در توضیح احساس افراد تأکید می کند.

به عنوان مثال، وقتی افراد احساس اضطراب می كنند به این دلیل است كه پیش بینی می كنند كه یك وضعیت غریب الوقوع به طریقی تهدید كننده باشد.

علاوه بر این ، هرچه شخص به احتمال اتفاق رخ داده را بیشتر ببیند ، میزان اضطراب بالاتر خواهد بود ، در صورت وقوع ، بیشتر مورد خطر قرار می گیرد و شخص کمتر به خود می بیند که قادر به کنار آمدن است.

بک همچنین پیشنهاد کرد که افکار ، احساسات ، پاسخهای فیزیولوژیکی و رفتاری با هم مرتبط هستند.

به عنوان مثال ، وقتی مضطرب می شویم ، یک پاسخ  باعث ایجاد احساسات جسمی ، مانند \”پروانه ها\” یا افزایش ضربان قلب می شود.

همچنین یک واکنش رفتاری طبیعی و غریزی به چیزی محافظ ، مانند جلوگیری از منبع تهدید.

به علاوه ، در شرایط دشوار ، مردم تمایل دارند به شیوه هایی پاسخ دهند که ناخواسته مشکلات را تشدید یا تقویت کرده و یک \”حلقه معیوب\” ایجاد می کنند.

ادامه دادن به مثال اضطراب ، اجتناب از یک وضعیت ترسناک ممکن است فردی را \”از قلاب\” خارج کند اما در نهایت باعث می شود آنها نتوانند بفهمند که اوضاع در واقع خوب بوده است ، یا آنقدرها که ترسیده اند،ترسناک نبوده و یا در واقع ممکن است دید خوبی نداشته باشندو فرد فرصت واعتماد به نفس را از دست می دهد و ترس او در این وضعیت تقویت می شود.

بررسی اهمیت این موضوع در لکنت

افرادی که لکنت دارند غالباً متوجه می شوند که وقتی از صحبت کردن احساس نگرانی می کنند.

این مسئله با افکار منفی یا پیش بینی های مربوط به اوضاع مرتبط است.

اینها معمولاً در مورد لکنت هستند (یعنی: \”گیر می افتم\” ؛ \”این برای همیشه ادامه خواهد داشت\”) ، واکنش دیگران چگونه خواهد بود (یعنی: \”آنها به من می خندند ، من را نادیده می گیرند\”)و نحوه مشاهده آنها (به عنوان مثال: \”آنها کمتر به من فکر خواهند کرد\” ، \”آنها فکر خواهند کرد که مشکلی در من وجود دارد\”).

آنها سپس ممکن است دریابند که  با تنش عاطفی و جسمی بیشتری نسبت به آنچه در غیر این صورت داشتند به اوضاع نزدیک می شوند و در نتیجه احتمال لکنت بیشتر است.

متناوباً آنها ممکن است با انجام کاری محافظتی ، مانند تصمیم گیری برای صحبت نکردن ، یا انتخاب کلمه ایمن تر ، که ممکن است یک راه حل کوتاه مدت ارائه دهد اما با چگونگی کنار آمدن با لکنت در طولانی مدت سازگار نیست به زندگی خود ادامه دهند.

نکته مهم ، پویایی گفتگوی منفی با خود و استفاده از راهکارهای مقابله ای غیر مفید می تواند به الگویی تبدیل شود که به جای اینکه اضطراب صحبت کردن را کاهش دهد ، تقویت می کند.

در یک سطح عمیق تر و پیچیده تر ، افراد ممکن است یک سیستم زیربنایی از فرضیات و باورهای منفی ایجاد کنند که به طور کلی بر چگونگی تجربه جهان تأثیر می گذارد.

درمان شناختی رفتاری در لکنت

یکی از اولین کارها کمک به مراجعین در کشف ارتباط بین افکار ، احساسات ، واکنشهای فیزیولوژیکی و واکنشهای رفتاری ، معرفی مفهوم حلقه معیوب و کمک به آنها برای سنجش این که کدام یک از روشهای معمول کنار آمدن با لکنت مفید و کدام یک کمتر است.

در مرحله بعدی ، مراجعین  به انجام \”آزمایشات\” تشویق می شوند که به آنها کمک می کند پیش بینی ها را آزمایش کنند و میزان صحت آنها را ببینند.

به عنوان مثال:

گروهی از نوجوانان اخیر در مرکز مایکل پالین یک صبح را به تماشای لکنت درمانگران خود نشستند و متوجه واکنش مردم شدند ، وظیفه ای که آنها خود را با تمام وجود در آن انداختند و اطمینان دادند که همه ما به اندازه کافی لکنت داریم تا آزمایش معتبر باشد.

با توجه به آنچه که در مباحث قبلی نقل شد، پیشنهاد می شود با توجه به اینکه اضطراب انتظار موثری را در تشدید لکنت و ایجاد آن در موقعیت های مختلف ایفا می نماید،در درمان لکنت به حذف این اضطراب توجه بیشتری شود.

CBT مداخله ای است که اضطراب را در فرد دارای لکنت هدف قرار می دهد

نگرش فرد دارای لکنت ، نحوه تفکر او در خصوص لکنت خود و افکار اتوماتیک منفی که دارد ، در درمان شناختی رفتاری قابل طرح و تغییر هستند.

پس ترکیب مداخله شناختی رفتاری و شیوه های گفتار درمانی اثرات عمیق تری در کاهش لکنت خواهد داشت و این تاثیر دیرپا و طولانی مدت خواهد بود.

بررسی مقاله CBT در درمان لکنت بزرگسالان

عنوان مقاله:

Cbt: Cognitive behavior therapy for adults who stutter: A tutorial for speech-language pathologists

چکیده

این مقاله به بررسی روابط بین اضطراب و لکنت می پردازد و مروری دارد بر استراتژی های درمان شناختی-رفتاری که می تواند توسط آسیب شناسان گفتار زبان استفاده شود.

این ایده که بزرگسالانی که لکنت دارند ممکن است به درمان شناختی رفتاری نیاز داشته باشند ، حمایت زیادی می شود.

اولاً ، تقریباً 50٪ از بزرگسالان دارای لکنت ممکن است از اختلال اضطراب اجتماعی رنج ببرند.

طبق تاریخچه ای که از مراجعین دارای لکنت گرفته شده پیش بینی می شود،رابطه ای بین افزایش اضطراب اجتماعی در افراد دچار لکنت و قلدری و زورگویی هم سالانش وجود دارد.

کلیشه ها در جامعه عمومی بزرگسالان دارای لکنت،آنها  را به سمت تجربیات گاه به گاه سوق می دهد که ترس آنها از ارزیابی منفی را تأیید می کند.

این می تواند بزرگسالان دارای لکنت را با اجتناب اجتماعی و شغلی قابل توجهی روبرو کند و می تواند بر کیفیت زندگی آنها تأثیر بگذارد.

دوم ، در یک مطالعه گسترده اخیر درباره درمان رفتاری برای بزرگسالان دارای لکنت ، شرکت کنندگانی که دارای یک اختلال بهداشت روانی ، از جمله اضطراب اجتماعی بودند ، نتوانستند مزایای درمان را حفظ کنند.

شواهد موجود این ادعا را پشتیبانی می کند که درمان شناختی رفتاری می تواند به طور موثر اضطراب و اجتناب اجتماعی را کاهش داده و تعامل در شرایط گفتاری روزمره را برای بزرگسالان دارای لکنت افزایش دهد.

مولفه های درمان شناختی رفتاری که در اینجا ارائه شده از مدلی است که در روانشناسی بالینی به طور گسترده استفاده می شود و داده های حمایتی موجود بررسی شده است.

برگه هایی برای آسیب شناسان گفتار زبان که در این جمعیت درمان شناختی رفتاری انجام می دهند ارائه شده است.

رویه های درمان شناختی رفتاری ، در ملزومات خود ، ساده اجرا می شوند. از این رو ، نویسندگان حاضر پیشنهاد می كنند كه آسیب شناسان گفتار زبان كه در زمینه انجام درمان شناختی رفتاری آموزش دیده اند ، باید بتوانند از روشهای توصیف شده در این مقاله استفاده كنند.

آسیب شناسان گفتار زبان و درمان شناختی رفتاری

از مطالعات بررسی شده در بالا مشخص است که شواهد قابل توجهی برای حمایت از استفاده از بسته درمان شناختی رفتاری وجود دارد که مخصوصاً برای بزرگسالان دارای لکنت تهیه و توسط نویسندگان و همکاران فعلی آزمایش شده است.

ما پیشنهاد می کنیم که در حالی که این بسته از روانشناسی بالینی تهیه شده است (اولین نویسنده یک روانشناس بالینی است) ، اجزای درمان شناختی رفتاری مانند قرار گرفتن در معرض برای دهه ها توسط آسیب شناسان گفتار زبان  در برنامه های گفتاری برای بزرگسالان دارای لکنت استفاده می شود.

بنابراین در نظر گرفته شده است که برخی از اجزای تثبیت شده درمان شناختی رفتاری برای اضطراب می توانند توسط آسیب شناسان گفتار و زبان استفاده شوند. در این بخش ، ما جزئیات چهار مورد از این مولفه ها و رهنمودهایی را برای چگونگی ترکیب آسیب شناسان گفتار و زبان در درمان گفتار خود با بزرگسالان دارای لکنت ارائه می دهیم. این مولفه ها قرار گرفتن در معرض ، آزمایشات رفتاری ، بازسازی شناختی و آموزش توجه است.

ما تأکید می کنیم که این روش ها فقط باید توسط آسیب شناسان گفتار و زبانی که  صلاحیت انجام آن را دارند ، مطابق با اصول اخلاقی و حرفه ای خود استفاده شود.

قرار گرفتن در معرض بیماری

با وجود پیشرفت در تکنیک های شناختی ، هنوز هم احتمال دارد که روش های درمان رفتاری معمولاً در درمان اضطراب در سراسر جهان استفاده شوند.

سنگ بنای رفتار درمانی برای هر نوع اضطراب ، مواجهه  با بیماری است.

در اصل ، موارد ضروری استفاده از درمان طی 30 سال گذشته تغییر نکرده است.

فرد در معرض موقعیتی قرار می گیرد که به طور معمول ترس یا اضطراب قابل توجهی ایجاد می کند.

از فرد خواسته می شود بدون استفاده از هرگونه استراتژی اجتناب یا فرار ، با شرایط مقابله کند و تا زمانی که سطح اضطراب کاهش یابد ، در وضعیت باقی بماند.

هدف قرار گرفتن در معرض همانطور که در درمان شناختی رفتاری استفاده می شود متفاوت است ، اما از رویه های مورد استفاده در بسیاری از برنامه های آسیب شناسان گفتار و زبان که در آن مراجعان  از گفتار بازسازی شده خود در شرایط درجه بندی شده برای دشواری استفاده می کنند ، متفاوت است.

هدف از این روشها معمولاً تمرین مهارتهای تسلط در شرایط سخت و ترس است.

قرار گرفتن در معرض به طور خاص با ارائه شواهدی برای مقابله با انتظارات مرتبط با تهدید (به عنوان مثال \”همه به من خواهند خندید\”)است.

مراحل CBT در درمان لکنت

جلسات اولیه قرار گرفتن در معرض خطر باید با موقعیت های سطح پایین ترس شروع شود.

در حالی که جلسات بعدی شامل کارهای دشوارتری است.

هر وضعیت یا مرحله ترس از یک برنامه مواجهه تکرار می شود تا زمانی که فرد بتواند آن را با سهولت نسبی کامل کند.

به طور معمول ، یک برنامه قرار گرفتن در معرض شامل 10 تا 15 موقعیتی است که فرد در \”سلسله مراتب ترس\” قرار داده شده است.

احتمالاً شامل (1) استفاده از تلفن ، (2) گفتگو با افراد محترم یا افراد دارای قدرت ، ( 3) دیدار با مردم برای اولین بار ، (4) دیدار با دوستان یا همکارانی که فرد مدتهاست آنها را ندیده است و (5) ارائه گروهی. پس از ورود به هر وضعیت ، بزرگسالان دارای لکنت در مورد انتظارات صدمه آنها در آن وضعیت تأمل می کند. یعنی اینکه آیا مدرکی مبنی بر توجیه ترس آنها قبل از ورود به وضعیت وجود دارد ، تأمل می کنند. آیا مثلاً شواهدی وجود داشت که همه هنگام صحبت خندیدند؟

مثالهای زیر بیانگر افکار منفی است که AWS معمولاً با موقعیتهای مختلف گفتاری مرتبط می کند. تلفن چالش های منحصر به فردی دارد.

بزرگسالان دارای لکنت ممکن است ترس از این داشته باشد که انسداد یا شکاف در گفتار شنونده را به این باور برساند که  شوخی می کند.

تعداد افرادی که می توانند شخص تماس تلفنی را بشنوند می تواند عنصر مهمی در برنامه ریزی سلسله مراتب ترس باشد.شرایط دفاتر باز به ویژه دشوار است.

به طور معمول مراجع ها می ترسند اگر عملکرد آنها در تلفن از عملکردشان به طور کلی بدتر باشد ، ناتوان ، روان رنجور یا مضطرب شناخته شوند.

در موقعیت های مطب باز ، تغییر پیام های تلفنی ضبط شده به دلیل تغییر در دسترس بودن ، روزهای تعطیل کار و موارد مشابه ، برای کسانی که لکنت دارند نیز چالش برانگیز است.

اگر فرد در اولین ضبط پیام لکنت دارد ، آیا باید آن را تغییر داد؟

بسیاری از افراد که لکنت دارند از اینکه تلاش مکرر برای دریافت \”درست\” پیام تلفنی می ترسند ، به عنوان نشانه ای از مراقبت بیش از حد یا نگرانی از گفتار تلقی می شود.

بدیهی است که تعداد افرادی که هنگام صحبت شخص حضور دارند نیز در شرایطی که با تلفن درگیر نیستند نیز مرتبط است.

سخنرانی در مقابل گروه ها نیز چالش برانگیز است.

ملاقات برای اولین بار با افراد دیگر همچنین می تواند اضطراب زیادی را برای کسانی که لکنت دارند ایجاد کند.

چهره های آشنا می توانند بی خطر باشند. اگر شخصی برای فرد کاملاً شناخته شده باشد ، ارزیابی منفی یا ناآگاهی و سردرگمی در مورد لکنت کمتر است.

سرانجام ، رسیدن به دوستان قدیمی می تواند دشوار باشد.

بزرگسالان دارای لکنت اغلب از این می ترسد که اگر در چنین مواردی به طور قابل توجهی لکنت ایجاد کند ، تصور می شود \”شکست خورده\” است زیرا لکنت  بهبود نیافته است.

چنین جلساتی ممکن است با درک ترس از \”عدم شایستگی عمومی\” همراه باشد.

مترجم:مبینا همتی