افرادی که لکنت زبان دارند؛ شناخت زوایای مختلف زندگی آن ها

افرادی که لکنت زبان دارند مسلما کیفیت زندگیشان تحت تاثیر این اختلال گفتاری قرار خواهد گرفت. لکنت زبان بر جنبه عاطفی، هیجانی، شناختی و اجتماعی فرد تاثیر می‎گذارد. این تغییر در جنبه‌های مختلف، ناشی از واکنش اطرافیان نسبت به شیوه سخن گفتن اوست.

متاسفانه برخی افراد فکر می‌کنند فردی که لکنت زبان دارد از حرف‌های خود اطمینان ندارد. این تصور کاملا اشتباه است، بلکه آن‎ها به دلایل ناشناخته قادر به تکلم سلیس و روان نیستند.

اضطراب در افرادی که لکنت زبان دارند

اختلال روانی گفتار در افرادی که لکنت زبان دارند باعث ایجاد اختلال های اجتناب ناپذیر در زندگی آن‎ها می‎شود. در تحقیقات مختلف ارتباط بین اضطراب و لکنت زبان تایید شده است. لکنت، تاثیر منفی بر واکنش هیجانی، عاطفی و شناختی فرد می‌گذارد. این اثرگذاری باعث شکل گیری اضطراب در فرد می‌شود. اضطراب اجتماعی، ترس از ارزیابی منفی در اجتماع، افسردگی و نشخوار فکری ایجاد می‎کند. اگر در کودکی درمان نشود از سنین مدرسه با واکنش‌های همسالان شروع شده و در نوجوانی به بیشترین میزان می‎رسید. این مشکلات روحی تا سنین بزرگسالی ادامه خواهد داشت.

تاثیر لکنت بر روابط اجتماعی

افرادی که لکنت زبان دارند در صورت عدم مراجعه برای درمان، در روابط بین فردی و اجتماعی دچار مشکل می‎شوند. اکثریت افراد جامعه شناختی از اختلال گفتاری لکنت زبان ندارند. در نتیجه در مقابل افرادی که لکنت دارند حرف‎ها و حرکات نامناسب نشان می‎دهند. این واکنش‎ها در فرد مبتلا به لکنت باعث ترس از ارزیابی مجدد شده و باعث کناره‌گیری فرد از تعاملات می‎شود. روابط و دوستیابی در سنین کودکی، نوجوانی و حتی جوانی دچار مشکل می‎شوند. بنابراین تنهایی را ترجیح می‎دهد، زیرا از صحبت کردن در جمع خجالت می‎کشد. در نهایت فرد را از تفریحات دوستانه دور می‎کند. این موضوع به مرور برای پیشرفت تحصیلی، موقعیت شغلی و روابط کاری فرد مخرب است.

درمان افرادی که لکنت زبان دارند

روش‎های درمانی مختلفی برای درمان افرادی که لکنت زبان دارند ابداع شده است.صحیح ترین و بهترین گزینه کمک گرفتن از یک گفتاردرمانگر متخصص است. گفتاردرمانگران از متخصصان توانبخشی هستند که درمان لکنت را انجام مبدهند. قبل از اقدامات درمانی دانستن چند نکته ضروری است.

 اول اینکه دلایل مختلف شناخته شده و ناشناخته‎ای برای ایجاد لکنت وجود دارند. لکنت زبان از 3 الی 6 سالگی بروز می‎کند (90% موارد قبل از 10 سالگی). بسیاری از آن‎ها در سنین کودکی به طور خودکار درمان می‌شوند البته این درمان خود به خودی قابل پیش بینی نیست. اکثریت افراد بهبود خود به خودی را طی نمیکنند و نیاز به درمان دارند.

عوامل مختلفی در ایجاد لکنت زبان تاثیرگذار هستند اما درمان واحدی برای این اختلال فقط گفتاردرمانی و برگزاری این جلسات درمانی است. استفاده از داروهای شیمیایی، گیاهی و جراحی راه حل درمان نیستند. روش های درمانی جدید تاکید بر این مساله دارند که درمان لکنت اگر بر طبق قواعد، اصول و چارچوب های علمی پیش برود و تمرینات مستمر و نظم جلسات و مهم تر از همه صبوری وجود داشته باشد نتیجه خوبی خواهد داشت.

روش های درمانی برای افراد دارای اختلال لکنت زبان

در روند درمان افرادی که لکنت زبان دارند، یک مثلث را تصور کنید. در راس مثلث، فردی است که لکنت دارد. فرد باید برای درمان مصمم باشد، بنابراین باید نهایت همکاری را با گفتاردرمانگر (راس دوم مثلث) داشته باشد. اعضای خانواده راس دیگر مثلث در روند درمان هستند. محیط خانواده باید سرشار از آرامش باشد. هرگونه خشونت، اضطراب و استرس روند درمان را مختل می‎کند. در نتیجه باید آرامش کامل حکم فرما باشد. نکته آخر اینکه گفتار درمانگر یک متخصص باتجربه است که موفقیت‎های او را برای درمان افراد دیگر مشاهده کرده‎اید. پس به او اعتماد داشته باشید. انواع روش‎های درمانی که ممکن است به گوشتان برسد را در پایین اورده ایم و هم چنین به تاثیر گذار بودن یا نبودن هم اشاره کرده ایم:

گفتاردرمانی: صحیح ترین روش درمان است. در الگوی صحبت فرد، رفتار، تنفس و… تغییر ایجاد می‎کند.

رفتار درمانی شناختی: چنانچه فرد در دوران نوجوانی و بزرگسالی است و دچار افسردگی و اضطراب باشد، تفکر فرد را نسبت به محیط تغییر می‎دهد. و یک درمان مکمل است یعنی جلسات گفتار درمانی لازم و اصل است و رفتار درمانی شناختی تکمیل کننده آن.

دارو درمانی: داروهای آرامبخش برای افسردگی و اضطراب تجویز می‎شوند. پس دارویی که لکنت را خوب کند نداریم. دارو هایی وجود دارند که روی میزان اضطراب و … تاثیر میگذارند و در نتیجه به کاهش شدت لکنت کمک میکنند اما لکنت را از بین نمی برند.

پس اصل درمان لکنت شرکت در جلسات گفتار درمانی است و در صورت نیاز استفاده از سایر خدمات که گفتار درمانگر در صورت نیاز شما را راهنمایی خواهد کرد.